Recenzja: Olimp w ogniu

Długo zastanawiałem się czy istnieje możliwość napisania tej recenzji bez jakichkolwiek odniesień do pierwszej Szklanej Pułapki. Po głębokim namyśle (czyli wizycie w toalecie podczas pisania tej notki) stwierdziłem, że jest to kompletnie niemożliwe. Sami zobaczcie: samotny facet, w zamkniętym środowisku przejętym przez terrorystów, praktycznie bez broni. Jedyną różnicą jest odrobinkę mniejsza ale jakby trochę bardziej rozpoznawalna miejscówka.

A to nie ten znany dom z Beverly Hills?

Mam w zwyczaju poświęcać drugi akapit każdej recenzji na krótkie przybliżenie fabuły, ale tym razem poświęcę jej odrobinkę mniej, bo tylko jedno zdanie. Terroryści zajmują Biały Dom, biorą prezydenta na zakładnika i tylko Mike Banning (w tej roli Gerard Butler) może ich powstrzymać. Nie zrozumcie mnie źle: fabuła zaskoczyła mnie na plus w dwójnasób. Po pierwsze: że w ogóle była i to całkiem niezła. Po drugie: że była całkiem wiarygodna i nie rozłaziła się! Bałem się, że sam atak na Biały Dom będzie tak bardzo oderwany od rzeczywistości, że równie dobrze terroryści mogliby się tam teleportować z pokładu USS Enterprise. A tu niespodzianka bo nie pojawiły się żadne zgrzyty! Nawet charakterystyczny dla tego typu filmów Amerykański patos został zaserwowany w zjadliwej ilości. Podczas seansu odczułem kilkakrotnie, że scenarzyści mieli okazję schrzanić "Olimp" ale na szczęście z okazji tej nie skorzystali. Mimo, że nie obyło się bez powielania pewnych schematów to wszystko odbyło się sprawnie, bez przestojów i wciągnęło mnie bardzo szybko.

Duża w tym zasługa samego Gerarda Butlera, który w końcu (po kilku wycieczkach w stronę komedii) powraca do grania twardzielów. W "Olimpie w ogniu" jest niczym John McClane w wersji 2.0. Bezkompromisowy, wyzuty ze skrupułów twardziel, który się nie cacka z nikim. I tu ponownie pojawia się talent scenarzystów, którzy jakimś cudem utrzymali ten worek wrzącego testosteronu w ryzach i nie pozwolili by film stał się bezmyślną jatką. Wszelkie strzelaniny są przemyślane, dobrze wyreżyserowane i nie czuje się by były wrzucone na siłę. Do tego urzekła mnie taka jakaś... soczystość tego filmu. Mięsiste dialogi, obowiązkowa wymiana gróźb między bohaterem a głównym złym no i wyjątkowo krwawe strzelaniny i sceny walki. Nie miejcie żadnych złudzeń: ten film to męska rozrywka.

Podsumowując: osobiście uważam, że gdyby "Olimp w ogniu" został uznany za nieoficjalną kontynuację Szklanej Pułapki to chyba nikt by się nie obraził. Polecam w szczególności kinomanom spragnionym dobrego, aczkolwiek niewymagającego kina sensacyjnego.

Moja ocena: 7