Recenzja: ParaNorman.

Nowa poklatkowa animacja twórców (świetnej!) Koraliny wyszła tak naprawdę z zaskoczenia; oczywiście wiedziałem mniej-więcej co to za produkcja (tzn. pomijając fakt, że ciągle mi się myliła z inną tego typu animacją: Frankenweenie) ale nie wiązałem z nią żadnych nadziei ani też jakoś specjalnie nie czekałem na nią. Gdy okazało się, że ParaNorman wszedł już do kina szczerze mówiąc byłem trochę zaskoczony, że to już. Ale w końcu się wybrałem do kina na seans w 2D (gdyby nie było wersji bez efektu 3D pewnie bym nie poszedł) i wiecie co? Nie żałuję! Bawiłem się świetnie! Jeśli chcecie wiedzieć co dokładnie mi się podobało to zapraszam do dalszej części recenzji.

 

Ej! Ciszej tam na górze!

Głównym bohaterem tej animacji jest Norman, młody chłopak, który wbrew temu co sugerowałoby jego imię jest daleki od normalności. Bo widzicie, wzorem dzieciaka z Szóstego Zmysłu, Norman widzi duchy i potrafi się z nimi porozumiewać. Tą niesamowitą zdolność nasz bohater okupił jednak brakiem przystosowania do życia w społeczeństwie, które ma go za dziwadło i świra. Oczywiście nie trwa to długo a to za sprawą pewnej wiedźmy, która zza grobu szykuje zemstę na mieszkańcach miasteczka za wyrządzone jej krzywdy. Jak to zwykle bywa w takich filmach tylko Norman i jego talent mogą uratować miasteczko.

Punkt wyjścia fabuły wieje sztampą i nudą prawda? Na szczęście to tylko wrażenie, bo ParaNorman wywraca wszelkie schematy horrorów do góry nogami serwując nam ciekawą opowieść wypełnioną naprawdę interesującymi postaciami. Szczerze mówiąc spodziewałem się typowej produkcji dla dzieciaczków ale twórcom udało się mnie zaskoczyć: to animacja dla trochę starszej widowni. Tematyka żartów i sposób przedstawienia niektórych sytuacji sprawiają, że rodzice powinni się zastanowić solidnie czy chcą brać swoje najmłodsze pociechy na ParaNormana (ale już jedenastolatkowie powinni się bawić dobrze). Animacja wypełniona jest po brzegi (niczym świeżo zakopany grób ziemią) specyficznym, czarnym humorem, co w połączeniu ze świetnymi tekstami naprawdę potrafi wywołać śmiech. Muszę przyznać, że poczucie humoru w ParaNormanie wyjątkowo mi się podobało. W filmie są nawet sceny, które trzymają mocno w napięciu (świetna końcówka!) ale całości udaje się utrzymać poziom dla nastolatków. Jeśli miałbym to do czegoś porównać to na myśl przychodzi mi taki starożytny serial: „Czy boisz się ciemności”. A czy jako starszy widz też dobrze się bawiłem? Oczywiście! Film pęka w szwach niczym trup topielca od nawiązań i zapożyczeń z kultowych horrorów, które z zapałem starałem się wyłowić. Ale i bez tego film naprawdę bawi i wciąga na całego.

Słówko o stronie technicznej. Jak już wspominałem, film jest wykonany techniką animacji poklatkowej i jeśli chodzi o stylistykę to plasuje się gdzieś pomiędzy Pixarem i Disneyem a groteskowymi animacjami spod znaku Tima Burtona. Zupełnie jak w Koralinie, całość animacji wsparta jest efektami komputerowymi, które nie dominują ale ładnie uzupełniają akcję. Chciałbym też wspomnieć o biednych animatorach postaci, którzy zasługują na uznanie ze względu na OGROM pracy włożony w produkcję. Ogólnie rzecz biorąc ParaNorman wyznacza nowe standardy w animacji poklatkowej. Całość do tego jest okraszona niezłym soundtrackiem, w którym wyróżnia się motyw potworów stylizowany na muzykę z lat 80-tych.

Podsumowując: ParaNorman jest bardzo dobrą, świetnie wykonaną animacją. Od pierwszych chwil urzeka i wciąga widza w przedstawiony świat. Film ten bawi się konwencjami gatunku jednocześnie oddając swoisty hołd największym klasykom. Osobiście bawiłem się przednio i dlatego też polecam wam!