Moje oczekiwania względem Loopera były spore, żeby nie
powiedzieć monstrualne. Do tego entuzjastyczne recenzje specjalistów nakręcały
mnie jeszcze bardziej. Aż mi się najnowszy Batman przypomniał : sytuacja była
taka sama a film okazał się „zaledwie” dobry. Zresztą o oczekiwaniach pisałemjuż jakiś czas temu więc nie będę się powtarzał. Pozostają zatem dwa pytania:
czy film okazał się tak dobry jak twierdzili krytycy i, co najważniejsze, czy
Bruce Willis mimo 57 lat na karku nadal kopie dupy? Jeśli chcecie poznać
odpowiedzi na te pytania to zapraszam do czytania!
Ale po kolei: zacznijmy od fabuły. Rok 2044 jest miejscem
(i czasem), w którym działają tytułowi looperzy: pracujący dla mafii zabójcy.
Jednym z nich jest główny bohater Loopera: Joe (Joseph Gordon-Levitt, z lekkopodrasowaną buźką). Szkopuł polega na tym, że zarówno mafia jak i przyszłe (to
bardzo dobre słowo w tym kontekście) ofiary Joe’go znajdują się… 30 lat w
przyszłości. Otóż bandziory wysyłają swoich przeciwników z roku 2074 w
przeszłość, gdzie ludzie pokroju Joe’go witają ich flintą i poczęstunkiem w
formie ołowiu, kasując przy tym ładną sumkę. Wszystko byłoby dobrze, gdyby nie
fakt, że podczas jednego ze zleceń Joe staje naprzeciwko siebie samego z przyszłości
(Bruce Willis). Chwila wahania pozwala na ucieczkę temu drugiemu i tak zaczyna
się wyścig z czasem: mafia bowiem nie wybacza takich wpadek.
Też bym chciał żeby moje starsze ja było Brucem Willisem
Na początku chciałbym zaznaczyć, że to nie jest film
akcji. Niektórzy mogli wyjść z mylnego założenia, że skoro w filmie gra Bruce
to pewnie będzie sporo naparzania. Otóż nie moi drodzy! Looper jest thrillerem science-fiction
i do tego cholernie dobrym! Poprzez przerzucenie ciężaru opowieści z akcji na
postaci dostajemy wciągającą historię ze świetnie rozpisanymi i umotywowanymi
postaciami. Muszę przyznać, że tak pełnowymiarowych kreacji nie widziałem w
kinie już dawno – nie ma podziału na tych złych i dobrych, wszyscy funkcjonują w
odcieniach szarości. Joe nie jest przyjemną w odbiorze postacią: w końcu jest
ćpunem i mordercą ale i on potrafi wykrzesać z siebie uczucia, o które nigdy
byśmy go nie podejrzewali. Oczywiście same sekwencje akcji są obecne i niesamowicie
trzymają w napięciu. Ja ze zdenerwowania siedziałem na krańcu fotela bezwiednie
obgryzając paznokcie (w czym nie byłem sam – pozdrawiam mojego kinowego sąsiada
z lewej). Świetnie się wpasowują w ogólną fabułę i nie czuje się, że są w
jakikolwiek wymuszone – przeciwnie, każda jest umotywowana przez historię i
stanowi jej integralną część.
Niezmiernie podobała mi się wizja Stanów Zjednoczonych z
roku 2042: bród, ubóstwo i bezprawie są na porządku dziennym a brak zasobów
naturalnych aż nadto widoczny w postaci alternatywnych rozwiązań w stylu paneli
słonecznych na zdezelowanych samochodach. Uwagę zwraca też oszczędność efektów
specjalnych nietypowa dla Hollywoodzkich produkcji science-fiction: reżyser nie
ciska nam ich w twarz krzycząc „patrzcie jaki jestem wizjonerski” lecz
umiejętnie trzyma je na wodzy. Jako że worek z superlatywami nadal mam otwarty,
chciałbym kilkoma pozytywnymi epitetami sypnąć w stronę udźwiękowienia i
aktorów. Hipnotyczna muzyka podparta jest mocnymi efektami dźwiękowymi (w końcu
wystrzał z broni nie brzmi jak pierdnięcie przez słomkę z tłumikiem), Aktorzy również spisali się na medal. Wcielający
się w tą samą postać Levitt i Willis naprawdę stają na wysokości zadania.
Film mnie naprawdę oczarował i już od pierwszych chwil
wessał w swój świat. Co jakiś czas, przy bardziej napiętych scenach, z sali
kinowej wyrywał się okrzyk zdumienia; nawet mi samemu (często nieskoremu do
głośnego reagowania na filmy) nieraz wyrwało się z ust donośne „o żeż w mordę”.
Dla mnie jest to świetny film, opowiedziany z prawdziwą wirtuozerią i werwą. Jest
też przede wszystkim świeży, co w dzisiejszych czasach sequeli i remake’ów jest
ogromnym plusem. Do tego Willis należycie kopie dupy. Czego chcieć więcej?
Moja ocena: 9
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz